Жаахан Жаргалмаатай жаргасан нь…

Жаргал , Жаргалмаа хоёрын түүх үнэндээ сонин учрал билээ. Жаргал МУБИС төгсөөд Дорноговийн Сайншандын нэгэн дунд сургуульд монгол хэлний багшаар очоод хоёр жилийн нүүр үзэж байлаа. Уг нь Улаанбаатарын унаган хүү л дээ. Сарын цалингаа буухаар бямба, ням гариг тохиолдуулан аавындаа ирдэг уламжлалтай.

Сайншанд бусад аймгийн төвийг бодвол харьцангуй их хөлийн газар болохоор үзэх, харах юм ихтэй нь мэдээж л дээ. Тиймээс нэг ёсондоо тэгтлээ нэг их уйдаад байхаар газар биш гэсэн үг. Тэгэвч ганц бие залуу хүн удаад байх газар ч бас биш нь мэдээж. Тиймээс тийнхүү сард хоёр удаа харьдаг ажээ. Өөрөө сурагчдын дотуур байрны нэг өрөөнд амьдардаг агаад өдрийг ажил дээрээ, оройг сургуулийн спорт зааланд өнгөрүүлээд зөвхөн унтах л гэж гэртээ орно. Гэртээ хоол хийнэ гэсэн ойлголтгүй, голдуу л гадуур хооллоно. Гэхдээ өдөр, оройн хоолоо сургуулийнхаа гуанзанд иднэ. Хагас, бүтэн сайныг л байрныхаа хажуугийн цайны газарт өнгөрүүлдэг ажээ. Тэдэнтэй сайхан танилцсан тул бараг хагас үнээр хоол иддэг нь түүнд ашигтай байлаа. Зээл ч түвэггүй.

Тэр ширээний теннис тун гайгүй тоглодог нэгэн байв. Багш, сурагч, гадны нөхөд гээд хэн хүнгүй л тоглох нь тодорхой. Сайн нь ч байна, саар нь ч байна. Тэр хэнтэй нь ч тоглоно. Хааяа тэмцээн болно. Заримдаа хоёр, гурваар ч “давхина”. Нэг орой заал хүнгүй байв. Яадаг шүү юм билээ хэмээн бодож суутал өсвөр насны гэхээр хоёр охин ороод иржээ. Харсан охид байв. Тэд багшаа таньж байлаа. Үе үе тоглодог охид санжээ.

- Сайн байна уу, багш аа?

- Сайн, шавь нар яаж явна?

- Тоглодог юм бил үү л гэж явна.

- Юун сайн юм, багш нь ганцаардаж байлаа.

Охид хувцсаа солихоор явав. Жаргал гуч шүргэж яваа идэр эр тул охид, бүсгүйчүүдтэй тоглох сонин байлгүй яахав. Охид ретуз хэмээх бариу өмд, пүүз, футболк өмсчээ. Нэгийг нь Жаргалмаа, нөгөөг нь Оюун гэдэг юм байна. Гайгүй тоглодог охид байлаа. Жаргалмаа нь нүдэнд тусаад байв. Бие хаа, царай зүс нь бүсгүй төрхөө олжээ. Хоёр хөх нь томбойн, өгзөг хонго нь тонтойжээ. Хөдөлгөөн нь ч нэг л уян налархай. Үе үе тас тас хөхрөх нь эгдүүтэй гэж жигтэйхэн. Нэг удаа бөмбөг авахдаа нэлээд том алцайгаад суун тусчээ. Ийм байрлал, хөдөлгөөн эр амьтны анхаарал таталгүй яахав. Нас нь 18 шүргэж буй төгсөх ангийн охин байлаа. Нөгөөх нь ч дажгүй, гэхдээ Жаргалмаагийн дэргэд арай хүүхэд төрхтэй. Тэд ханатлаа тоглоод тарахдаа цаашид ч тоглож байхаар тохирчээ. Тийм нэгэн тоглолт сургуулийн амралт тохиох үеэр болов. Тоглолтын дундуур Жаргалмаа хэн нэгэнтэй утсаар ярив.

- Би маргааш явна амралт эхэлсэн. Ганцаараа явна. Ийм яриа боллоо.

- Өө, чи хот явах юм уу?

- Тийм ээ.

- Багш нь ч явна. Ханиндаа явах уу?

- Тэгье л дээ. Тэд ийн яриад хэсэг тоглоод цаг товлон утсаа солилцоод тарав. Галт тэрэг удаан болохоор “микро”-гоор явах болжээ. Болзсон цаг ч болов. Жаргалмаа хачин үзэсгэлэнтэй амьтан ирэв. Цагаан хурган малгай духлуулан, цэнхэр торгон дээл жавхийтэл бүслэн, урт түрийтэй гутал өмсчээ. Тэд хамгийн арын суудлын буланд тухалжээ. Замдаа хоол, цайгаа хуваасаар явсан нь мэдээж. Бүрий болоод ирэх үеэр тэр үүрэглэж эхэлжээ. “Жаргалмаа, нааш налаад унт”. “За”. Тэр Жаргалын энгэрт толгойгоо наалаа. Жаргал түүний бүсэлхийгээр тэврээд өөртөө наажээ. Жаргалмаа үнэхээр унтжээ. Түүний булбарай цагаан гарыг атгавал хуруугаа сарвалзуулснаас биш татсангүй. Ингэсээр яваад шөнийн 23.00 цагийн алдад хот ороод иржээ. “Багшийн дээд”-ийн цаахна буув. “Микро” төвөөр явж болохгүй ш дээ.

- За, чи хаана очих билээ?

- Би одоо л утасдах ёстой. Уг нь “Таван шар” орно.

- Жаргалмаа, орой болжээ. Энэ хавьд гангар гунгар гэж хоноод өглөө болох уу?

- За.

Тэр огт цааргалсангүйд хажуудаа байсан буудалд ороод авчээ. Хажуугийн бааранд нь хөнгөн зууш идэн, ганц ганц пиво уугаад өрөөндөө оров. “Эртхэн амарцгаая” гээд Жаргал ор засан тайчаад оржээ. Тэр гэрэл унтраагаад тайчин орж ирэв. Жаргал шийдсэн байлаа. Өөр рүүгээ татаад үнсэж эхлэв. Даварсаар дээр нь гараад таарсан газраа таалжээ. Тэр огт эсэргүүцээгүйгээр үл барам хүзүү нь таарахад “Битгий улайлгаарай” гэжээ. Урамшсан Жаргал бүрэн тайчаад эхээс төрснөөр нь болгоод авчээ. Өөрөө ч тайчлаа. Жаргалын “илд” чинээндээ тулсан тул орох газраа олж ядна. Хоёр хөлийнх нь хооронд орон, өөр рүүгээ татан салтайг нь дэлгээд сэлдийгээ “бай”-нд тултал зоожээ. “Ээж ээ” хэмээн Жаргалмаа бачууран орилтол Жаргал хэд хүчтэй бүлээд дуугүй болгож орхив. Залуу охидын “юм” сексийн үед ямар байдаг билээ. Жаргалмаагийнх тийм ажээ. Зөөлхөн, бүлээхэн “юм” нь умалзан нойт оргиж авай. “Тулаад байна. Аяархан л даа. ёо, ёо” Жаргалмаа ийн гиншчээ. “Аль вэ, хэлээ өгөөч дээ”. Жаргалмаа жижигхэн, нарийхан улаан хэлээ өгөхүй Жаргал сугартал нь сорон, дуу алдаалан тачааджээ. Тэр тавив. Тэд ийнхүү жаргажээ. Үнэндээ Жаргал түүнийг шөнөжин ноолжээ.

Тэдний жаргал үргэлжилсэн эсэхийг зөвхөн сексийн бурхан л мэдэх биз ээ.