Аяхан, Болор хоёрын адтай секс

… Сарны гэрэл саруулхан байлаа. Мухан мөн л Туяаг өргөн одлоо. Би Лхамааг зоримог хийгээд өмнөхөөс хурдхан тайчив. Цэл залуу, гоолигхон бүсгүйн хасын бие сарны гэрэлд нэн үзэсгэлэнтэйг хэлэх үү. Хуял тачаалыг галыг жинхэнэ өрдөж байлаа. Лхамаа хачин юм санал болгов. “Дороос нухаад байна. Араас хий, тэгэх үү” гээд түрүүлгээ харан дөрвөн мөчлөв. Өргөн цээж, нарийхан бэлхүүс, өргөн ташаа гээд хоёр гурвалжинг хурц өнцгөөр нь холбосон мэт ганган. “Болдоггүй бор”-ын бос-соныг хэлэх үү, уганд нь тултал углавал Лхамаа “Аан” гээд чимээгүй боллоо…

Наяад оны дундуур АУДС-д Ховдоос Мухан гэх нэгэн адтай эр суралцаж байсан билээ. Адтай гэсний учир нь юм юманд авьяасархаг хүн байдаг даа, тэр л гэсэн үг. Холын зайн гүйлтэд улсын аварга болчих тун дөхөөд хүрэл медаль дээр бууж байсныг нь одоо ч тод санаж байна. Тэр тэмцээнд улсын аварга болсон, одоогийн хөнгөн атлетикийн УШБ-ийн дасгалжуулагч Сумьяа түүнд баяр хүргээд, толгой сэгсэрч байж билээ. Уг нь бариа хүртэл тэргүүлж яваад дайруулчихсан юм л даа. Байнгын бэлтгэл сургуульгүй байж яаж тэгж гүйснийг нь бид тэгэхэд ойлгоогүй. Одоо бодоход төрөлхийн өгөгдөхүүнтэй нөхөр байсан бололтой.

Урлагийн үзлэгээр бас нэг дуулиан тарьсан юм. Сургуулийн урлагийн үзлэгээр мань хүн доомбор барин гарч ирээд “Цагаан гол” гэдэг казах дууг хачин гоё дуулан шалгарч, улмаар их, дээд сургуулиудын урлагийн үзлэгт оролцон алтан медаль зүүгээд ирж байсан удаатай.

Сурлагадаа ч гаргуун байсан даа. Гадаад төрхийн хувьд ч үзэмжит эр билээ. Чацархаг гоё биетэй, цээжирхэг, эргэлдсэн давхраатай, том алаг нүдтэй, одоогийн хэлээр тун зөв төрхтэй эр гэхэд болно. Өөлсөн хүнд нэлээд үсэрхэг шүү. Хамаг биеэр нь халиурсан шаргал үс бүрхсэн харагддагсан. Сахалдаа л нэлээд түүртдэг байсан санагдана. Өглөө хусаад гарахад орой нь бүрхээд ирдэг юм.

Тэдний ангийн нөгөө нэг хөвгүүн бол Увсын Нацаг. Бас л сайхан эр. Жинхэнэ Увс хүний төрхтэй. Сайн ч барилдана. Сумын начин гэдэг юм билээ. Сургуулийн аварга шалгаруулах үндэсний бөх, самбо, жүдо, чөлөөтийн хүнд жингийн хамаг түрүүг нь хамдагсан. САА-д төмс хураахад тэр л ганцаараа таван шуудайг давхарлан үүрдэг байсан билээ. Машид цэцэн цэлмэг яриатай, Б.Лхагвасүрэнгийн “Уянгын тойрог”-ийн бүх шүлгийг цээжээр мэдэхийг нь яана. Бид мэт нь бүү хэл охид түүнийг шаваад салахгүй дээ. Үтрэм дээр үдэш сарны туяанд Нацагийг тойрч суугаад шүлэг уншуулах шиг сайхан юм тэр цагт байгаагүй санагдана. Ерөнхийдөө эр хүний бараг хэв шинж багтаа юу даа гэмээр эр дээ.

Сурлагадаа ч сайн. Бид ярьдагсан. “Энэ Нацаг шиг оюун, бяр хоёрыг нэгэн биед хослоосон хүн хорвоод ховор төрнө дөө” гээд л найзаа магтана аа. Шүлэг, зохиол сонирхдогоороо бид хоёр нэлээд дотно.

Мухан тэр хоёр салах биш. Тэгэхээр би Мухантай ч дажгүй. Тэр хоёр оюутны дотуур байранд бас хамт амьдардаг байв. Идэшний буюу 11 дүгээр сард бид тэднийхээс салдаггүйсэн. Нэгд, Муханд Ховдоос каз ирнэ. Бид гурав шөнө дөлөөр нууцаар чанаж иддэгсэн. Ховор юмыг тэгэлгүй ч яах билээ. Хоёрт, Нацагт Увсаас чацаргана ирнэ. Бүр Тэсийн зэрлэг чацаргана гээч. Дангаар нь иднэ. Буцалгаад шүүсийг нь ууна. Нацагийн найруулсан чацарганы бараашик хааяа цохино.

Үүдний жижүүр авгайг эхэндээ панаалдаж ордог байсан бол сүүлдээ би бүр тэнд амьдардаг оюутан мэт болж билээ. Одоо өгүүлэх зүйл өөр юм аа. Чин үнэнийг хэлэхэд надад Нацагийн ярьсан аминчхан яриа гэхэд болно. Тиймээс “би” баатраар үргэлжлэх юм.

АУДС-ийн оюутнууд гуравдугаар курсээсээ дадлагад гардаг байлаа. Мухан бид хоёр эхний дадлагаа Яармагийн эмнэлэгт хийв. Эмнэлэгт дадлага хийх гоё л доо. Ирээдүйд эмч болох сууриа тавина гэсэн үг шүү дээ. Бас хүмүүстэй танилцана. Бид хоёр хүүхдийн тасагт дадлага хийн тариа тарьж сурав аа.

Дөнгөж өнгөрсөн жил АУДуС төгссөн хоёр сувилагч охин бид хоёрт “багшлах” болов. Нуруу туруу, царай зүс тэгш хоёр охин байлаа. Чухам л Мухан бид хоёрт зориулан бүтээсэн гэмээр. Дадлага 45 хоног үргэлжлэх тул зай ч байв. Явцын дунд Туяа, Мухан хоёр илт дотносоод ирэв. Би Лхамаа дээр буув”. Тэр ч надад дажгүй санагдлаа.

Нэг өдөр “Нацагаа, чи нэгдүгээр давхрын мухрын өрөөнд очиж бай” гэв. Очтол өрөөнд нь хүнгүй, хоёр диван, сандал, нэг ширээ төдий юм харагдана. Арав орчим минут сууж байтал төмөр савтай юм бариад ороод ирэв. “Май, ид” гэхээр нь харвал сав дүүрэн халуун хуушуур байж билээ. Хоёулаа цохиж гарлаа.

- Мухан, Туяа хоёрыг дуудах уу? гэтэл Лхамаа “Тэр хоёр аль хэдийнэ учраа олчихсон” гэдэг юм. Лхамаагийн эгч эмнэлгийн гуанзны ахлах тогооч байсан юм билээ. Лхамаа дөрвийг, би арваадыг идчихсэн санагдана. Тэр үеэс Туяа, Мухан, Лхамаа бид хоёр салахаа байв. Дадлага ч дундаа оров.

Нэг өдөр Мухан Яармагийн төв орж ирээд жигтэйхэн баяртайгаар “10 литрийн бидон яаж олох вэ?” гэнэ. “Яах гэсэн юм бэ?” гэвэл “Дэлгүүрт задгай пиво зарж байна. Би захичихлаа. “Надад мөнгө байна” гэлээ. Лхамаад хэлээд дор нь зохицуулан 10 литр пиво аваад эгчийнх нь том хөргөгчид хийлгэчихэв.

Туяа, Лхамаа хоёр “Та хоёр пивоор яах гэсэн юм?” гэв. Би ухаан сийлэв. “Уг нь та хоёрт ажил тарах үеэр хэлэх гэсэн юм. Нэгэнт асуусан болохоор хариулъя. Өнөөдөр Муханы төрсөн өдөр. Мухан маань энэ сайхан өдөр 21 нас хүрч байна даа. Та хоёрыг урья. Бидэнд бэлэг хэрэггүй. Хамт байхад л болно” гэчихэв. Тэр хоёр “Тэгвэл бид хоёр хуушуур даая” гэх нь зөвшөөрсний шинж байлаа.

Ингээд бид тохиров. Мухан хэлэв.

- Нэгэнт ийм болсон хойно пиво багадана. Чи бид хоёр тав, таван литрийг өлхөн ууна. Энэ хоёрт юм үлдэхгүй. Би мөнгөө шавхая, дахиад таван литрийг авъя гээд зохицуулав. Ажил яагаад ч юм 17 цаг гэж тарав. Нэг хурал болсон санагдана. Дөрвүүлээ Туулын бургасанд очих боллоо. Бид хоёр пиво, тэр хоёр савтай хуушуур дамжилжээ. Тун аятайхан газар олов.

Яармаг талаас бургас халхалсан, өмнүүр тунгалаг Туул урссан тун сайхан газрын зүлгэн дээр тухлаад авлаа. Туяа, Лхамаа хоёр дөрвөн стакан авахаа мартсангүй. Тэр хоёр гучин хуушуур авчирчээ. Халуунаараа шахуу байв. Хуушуурдаад, пиводоод ярьж гарлаа. Тэр хоёр:

- Та хоёр дадлагаа дуусангуут бид хоёрыг мартана даа.

- Яагаад тэр билээ?

- Та хоёр их эмч болно. Бид хоёр сувилагч шүү дээ.

- Та хоёр ч их эмч болж болно шүү дээ. Ажиллаж байгаад конкурсдэхгүй юу. Тэгээд ч сувилагч ч гэсэн мэргэжил биш үү? Мухан намайг бодвол зальтай л даа. Арван литр пивийг Мухан бид хоёр, таван литрийг нь тэр хоёр өмнөө тавьсан байв. Эмэгтэй хүмүүс нарийн мэдрэмжтэй нь үнэн юм билээ.

Бид хоёр пиво уухаа мэдэхээс биш, стакан, халбаганы талаар огт бодоогүй байсан шүү. Төдөлгүй бид халаад ирлээ. Тэр пивоны градус өндөр байсан байх. “Тунгалаг” пиво байв. Халсан улс дуулна биз дээ. Мухан монгол, казах дууг ёстой алмайртал дуулав. Туяа харин дажгүй дуулдаг юм билээ.

Лхамаа бид хоёр энгийн дуулдаг болохоор дагах төдий. Мухан Туул голыг харж байгаад “Туулын урсгал шөнөдөө сайхан”-ыг жинхэнэ амьдруулав. Залгаад “Цагаан гол”-оо авлаа. Хоёр охин “Хэлийг нь мэдэхгүй ч гом гоё аятай дуу юм аа” гэлцэнэ.

Нэг харахнээ Мухан, Туяа хоёр тэврэлдээд, Туяа толгойгоо түүний мөрөнд наажээ. Би ч Лхамааг бүсэлхийгээр нь тэврээд өөр рүүгээ зөөлхөн татвал налаад ирэв. Би амьхандаа Мухан, Туяа хоёрыг л харзнаж байв. Пиво ууж, дуулсаар суутал бүрий ч болов. Туяа, Лхамаа хоёр Яармагийн унаган хүүхдүүд болохоор гэр нь бараг харагдаж байсан гэхэд болно. Бид хоёрын гэр хол, унаа зогсчих гээд байдаг. Миний хувьд алхсан ч яахав хэмээн бодож суув. Муханы хувьд санаа зовж байгаа юм алга мэт ажээ. Гэнэт Туяа “Та хоёр яаж явна аа?” гэв.

Лхамаа “Би зохицуулъя. Нөгөө мухрын хоосон өрөөний түлхүүр надад байгаа” гэлээ. Бид бүгд тайвширлаа. “Төрсөн өдрийн баяр” үргэлжилсээр. Бид хоёрын пиво талаасаа өнгөрч, тэр хоёрынх дундарчээ. Лхамаа гэнэт “Би согтоод байна” гэв. Туяа ч “Би ч бас согтох нь ээ” гэлээ. Нэг харсан чинь Туяа, Мухан хоёр үнсэлцэж байх юм. Би ч сармагчин шиг дууриадаг хойно, Лхамааг өөр рүүгээ татаад уруулыг нь үмхээд авав. Тэр цааргалсангүй. “Мм” гээд зөөлхөн дуугараад надад наалдчихлаа.

Мухан гэнэт миний өлмий рүү өлмийгөөрөө ёворлоо. Харвал нүдээ ирмэж байна. Тэгснээ гэнэт Туяаг өргөөд хаашаа ч юм явчихлаа. Бургас руу ороод талийв. Би бүгдийг ойлголоо. Лхамааг тайчиж гарав. Тэр нэг их эсэргүүцээгүй ч яах гээд байгаа юм гээд нэг л эрхлэнгүй дуугарав. Тэртээ тэргүй тэр миний эрхшээлд бүрэн автсан байлаа.

Дор хуурай, зөөлхөн зүлэг байсан тул дэвсгэрийн ч хэрэг байсангүй. Дээр нь гарч, сайн алцайлгаад уруулыг нь соронгоо “азарга”-аа чинээнд нь тултал зоочихов. Тэр “мм” гээд чимээгүй боллоо. Яг энэ үеэр тийм ч холгүй Туяа орилоод явчихав. Яг л азарганд гишгүүлсэн байдсан гүү унгалдах мэт чарлав.

Бодвол Мухан азарганы сэлдий мэт аварга юмаа Туяагийн аарцганд тултал чихээ биз. Энэ нь харин намайг бүр азаартуулж орхив. Би Лхамааг цохиж гарлаа. Гэхдээ залуу, бас удаан сойгдсон тул харьцангуй хурдан тавьчихав. Ёстой нөгөө “жирэн год” гэдэг шиг.

Тавихдаа Лхамаагийн өрөөсөн хөлийг сайн татаад, салтааг нь дэлгэтэл зөөлхөн гиншээд, зангидсан гараараа нуруу руу минь хэд балбасны сайхныг хэлээд яахав. Жинхэнэ гуд, гудхийтэл тавьсан даа. Бие ч хөнгөрөөд явчихав.

Бид хоёр хувцаслаад нэг, нэг стакан пиво аягалаад шимж суутал тэр хоёр ирэв. Туяа тас, тас хөхрөх нь нүүрэмгийн шинж буй за. Мухан бод идсэн боохой мэт нэг л додигор ажгуу. Мухан бид хоёр чацарганы бараашик өвөлжин уугаад дассан тул тав, таван литр пивонд лавхан хална уу гэхээс согтохгүй л дээ. Харин хоёр охин нэлээд согтож ирэв. Тэр хоёр багцаагаар тус бүрнээ литр гаруйг уусан бололтой.

Үлдсэн нь бид хоёрт ногдох нь мэдээж. Ингэсээр байтал нэлээд орой болжээ. Үдшийн 22 цаг өнгөрч байв. Пиво ч дууслаа. Сарны гэрэл саруулхан байлаа. Мухан мөн л Туяаг өргөн одлоо. Би Лхамааг зоримог хийгээд өмнөхөөс хурдхан тайчив. Цэл залуу, гоолигхон бүсгүйн хасын бие сарны гэрэлд нэн үзэсгэлэнтэйг хэлэх үү. Хуял тачаалыг галыг жинхэнэ өрдөж байлаа. Лхамаа хачин юм санал болгов.

“Дороос нухаад байна. Араас хий, тэгэх үү” гээд түрүүлгээ харан дөрвөн мөчлөв. Өргөн цээж, нарийхан бэлхүүс, өргөн ташаа гээд хоёр гурвалжинг хурц өнцгөөр нь холбосон мэт ганган. “Болдоггүй бор”-ын боссоныг хэлэх үү, уганд нь тултал углавал Лхамаа “Аан” гээд чимээгүй боллоо.

Яг энэ мөчтэй давхцаад тэнд Туяа “янцгаах” нь тэр. Дуу дуугаа авалцана гэж үүнийг л хэлдэг байх даа. Би ч жинхэнээсээ азаартав. Нэг мэдэхэд Лхамаагийн хоёр хөхийг базалж байснаа гар аль хэдийнэ салтаа саам руу нь очжээ. Лхамаа “Тийшээ битгий л дээ” гэсэн ч би ухаан самуурсан байв. Түүнийг ухас, ухасхийтэл цохиж гарав. Лхамаа “Аяархан л даа, тулаад байна ш дээ” гэнэ. Өмнө нь тавиад удаагүй, дээр нь пиво уучихсан учраас энэ удаа нэлээд удаан, мэдрэмжтэй үзлээ, Лхамаагийн “юм” бариу болоод умс умс хийхийг яана. Намайг жинхэнэ галзууруулж байлаа.

Туяа тэнд гиншээд байна уу, уйлаад байна уу мэдэхгүй. Нэг тийм хачин дуу гарна. Багцаалдвал, биднээс нэг их холгүй бололтой. Би ч жинхэнэ байдсан гүүн дээр мордсон эмнэг залуу азарга шиг л аяглав. Тэгж, тэгж садартал нь тавилаа.

Духны хөлс урсчээ. Тэр хоёр ч ирлээ. Хэсэг суугаад сав, суулгаа аван эмнэлэг рүү явав. Очоод мухрын өрөөнд орвол хоёр сайхан диван Мухан бид хоёрыг угтлаа. Бид хоёр тэр хоёрыг хүргэж өгөөд эргэв. Би яриа өдлөө. “За, Туяа байна даа?”, “Янзтай. Түүнийх тийм бариу юм уу, минийх тийм том юм уу, мэдэхгүй. Багтаж ядахаар нь чихээд оруулчихаар орилоод л явчих юм байна ш дээ. Гоё байсан, гоё байсан” гэв.

Тэр ч надаас асуув. Лхамаагийн бариу бас их гоё умалздаг юм билээ. Эхэндээ би их хурдан тавьсан. Дараагийнхыг харин удаан, чанартай хийлээ. Ерөнхийдөө амталж хийсэн гэхэд болно. Эхнийхийг дээрээс, удаахыг араас нь хийлээ гэв. Мухан ч сэргээд ирлээ. Чи бид хоёр адилхан хийжээ. Би ч бас тэгж хийсэн. Туяа их халуун янаг юм билээ. Би зүгээр үнсээд цохиж байтал хэлээ аманд хийгээд байсан. Тэгэхээр нь мансуураад хүчтэй хөхөхөөр чарлаад явчих юм. Бөгсөө их гоё ондолзуулахыг яана. Туяа цохионд нэлээд гаршсан бололтой. Хэнтэйгээ хийдэг юм, бүү мэд. Нөхөргүй л гэсэн ш дээ. Лхамаа ч нөхөргүй л гэж байна лээ. Тэгвэл хоёулаа энэ хоёртой нэлээд явалдана байгаа.

Анхны дадлага ийн өндөрлөв. Нэг л мэдэхэд дөрөвдүгээр курс дуусч дараагийн дадлага эхлэх болсон байлаа. Би мэдээж нутагтаа, аав, ээж дээрээ очингоо дадлагаа хийхээр төлөвлөж байв. Гэтэл Мухан гэнэт сонин санал тавив.

- Хоёулаа дадлагаа Ховдод хийе. Манайд зуны илүү байшин бий. Хоол ундаар тасрахгүй. Манайх чинь 18 ястантай аймаг. Охидын царайлгийг хэлэх юм биш. Аль ч ястны охин цохиж болно гэв.

- Би харимаар байдаг. Аав, ээж дээрээ очихгүй бол болохгүй биз дээ.

- Түүнд ядах юм байхгүй. Дадлагын дундуур буюу Улсын баяраар 10 хоног чөлөө аваад танайд очъё. Аав чөлөө баараггүй авч өгнө. Манай аав аймгийн намын хороонд дээрээс гурав дахь хүн нь байхгүй юу гээд л ятгав.

Үнэндээ би ч Муханд татагдаж байснаа нуугаад яахав. Энэ элдэвтэй залуутай хамт байхад зугаатайгаас гадна аливаад санаа зоволтгүй билээ. Би ч зөвшөөрч, дадлага хийх саналаа Ховдод өгөв. Зардлыг улсаас даах болохоор айх юу байх билээ.  Нэг мэдэхэд Ховдын нисэх буудалд буусан байв. Түүний аав, ээж, дүү нар тосчээ. Намайг тэдэнтэй танилцуулаад, манайд байх юм гэлээ.

Ээж нь баяртай нь аргагүй “Тэгэлгүй яахав” гээд намайг үнсэв. Аав нь гэх яг Мухан шиг биерхэг, царайлаг, нүдэнд дулаахан эр надтай гар барьж мэндлээд багш дээр очив. Эргэж ирээд чамайг манайд байхыг зөвшөөрлөө. Орой 17:00 цагаас хуралтай гэнэ. Дадлага маргааш эхлэх юм байна гээд биднийг “УАЗ-469” машинд чихэн давхиж одлоо.

Цонхоор Ховд хотыг харан явахуй дор охид нь үнэхээр царайлаг, биерхэг ажээ. Мухан ч харж явсан бололтой. Аятайхан охид харагдмагц намайг сэмхэн ёворно. Тэднийх зусланд гарчээ. Буянт гэх голын гүүрээр гараад ширдгэн ногоон зүлгэн дээр барьсан олон мөөгөн цагаан гэрийн дунд орших бөмбөгөр бас шовгор том цагаан өргөөнд оров. Нүд алдмаар гоё эрээн, мяраан айл юм. Би ч зочны хувьд дээгүүр заларлаа.

Хоол аль хэдийнэ бэлэн болжээ. Суудал дээр гар угаалгаад ялз чанасан мах тавив. Бид хоёрыг Ховд хотын төвд орших зуны байранд байлгана. Орон сууцанд их засвар хийж байгаа. Мөдгүй. Та хоёр өглөний цайгаа тэндзэ уугаад, өдөр, оройн хоолоо энд идэж бай гэв. Бүх юм ёсоор болж, дадлага эхэллээ.

Долоо хонож хагас сайн болов. Хагас ажиллаад харьж явтал Мухан “Өнөө орой долоон цагаас “Ард Аюушийн талбай”-д бүжигтэй. Аятайхан юм шилж дэгээднэ шүү. Олон гоё охид дотор орж, толгой чинь эргээд захын юм гогодож орхив” гэж ирээд л сургаж гарлаа.

Цаг ч болов. Талбай пиг дүүрчээ. Охид нь ёстой л Муханы хэлдгээр толгой эргэм гоё, царайлаг юм. Бие хаа ч нэг л өвөрмөц сайхан санагдсан. Байгалиа дагаад тэгдэг байх л даа. Эхэндээ бид хоёр тэгтэл шилж гоодолгүй бүжиглэв. Бүгд л гоё охид, ихэнх нь Улаанбаатарт сурдаг ажээ. Мухан гэнэт алга болчихлоо.

Би тэрүүхэн хавьдаа эргэлдэж байтал тэр хаанаас ч юм гараад ирэв. Хоёр хөөрхөн “согоо” дагуулжээ. Надтай танилцуулав. Казахыг нь Аяхан, монголыг нь Болор гэдэг юм байна. Хоёулаа Ховдын театрын туслах жүжигчид гэнэ. Тэр хоёртой танилцангаа тэр үдшийг хамтдаа бүжиглэж өнгөрөөлөө. Хөгжилтэй, нүүрэмгий охид юм. Мухан мэдээж зан заншил нэгтэй Аяханыг сонгож, Болор бид хоёр тунав.

Хэдүүлээ орой болгон уулзаж, зугаалдаг боллоо. Нэг өдөр Болороогийн шүд өвдөж, Мухан бид хоёр дараалал гэлгүй туслав. Бид бүр дотноссоор… Наадмын өмнөх өдөр баярын концерт тоглож, бид хоёр “урилга”-аар үзлээ. Тэр хоёр “Хооронд зогсож, зарим бүжгэнд гоцлох ажээ. Аяхан казах, Болор монгол бүжгийг үнэн гоё хийв.

Бүжгийн дараа Аяханыд зочиллоо. Таван тансаг хоол идэв. Пловынх нь сайхныг үгээр хэлэх арга алга. Маргааш буюу наадмын эхний өдөр Аяханы төрсөн өдөр ажээ. Биднийг орой нь гэртээ урив. Төрсөн өдөр тун сайхан болов. Бид хоёр хэр тааруу бэлэгтэй очлоо. Төрсөн өдрийн баярыг дөрвүүлхнээ үргэлжлүүлэх санал Мухан гаргасныг тэд ч дэмжлээ. Гэтэл Аяхан манай байранд тэмдэглэе, аав, ээждээ казахаар үг хэлээд түлхүүр авав. Хоол, ундны зүйлийг гэрээсээ бэлнээр авчээ.

Мухан ааваасаа 100 төгрөг авсан байлаа. Түүгээр нэг шил архи, “Алтай” дарс, “Атар” пиво хэдийг, тавгийн чихэр, боов авав. Тэднийх хоёр өрөө бөгөөд үнэн тансаг ажээ. Нилдээ хивс, ширдэг болсон айл байв. Тэр хоёр архи, пиво уудаггүй гэнэ. Гэвч Мухан аргалахаа мэднэ л дээ.

- За тийм бол яах вэ. Уух албатай биш. Зүгээр ёс юм, сайхан танилцсаных гээд нэг нэг хундага тогтоогоод үлдсэнийг нь маргааш аавд өгье. Дээр нь ундаа хийчихье гээд бараг 100, 100 грамм хийгээд ундаатай хольчихов. Дөрвүүл тулгаад шимэн барин уучихлаа. Ундааны газ хүчтэй байж. Ингээд хөгжим тавиад бүжиглэв. Тэгээд Мухан бид хоёр пиво, тэр хоёр дарс шимэн бүжсээр орой болжээ. Хоёр охин халсан, дээр нь нүүрэмгий тул бараг бид хоёрыг ичээх ажээ.

Шөнө дөл болов. Амрах цаг. Мухан бид хоёрт “Сайхан амрах”-ыг ерөөн Аяханыг дагуулан нөгөө өрөөнд орчихов. Би Болорыг үнсэж, долоож гарлаа. Эсэргүүцсэнгүй. Ороо засан орж, ноололдож гарлаа. Бараг урах тасдах нь холгүй тайчив. Яг энэ үед Аяхан “Оох” гээд орилоод явчихлаа. Болор “Юу вэ?” гэнэ. “Тэр хоёр эхэлчихлээ” гээд би мордчихов. Дөрвөн мөчийг нь дөрвөн тийш тэлж байгаад цохиж гарлаа. Бүжигчин хүн гэхээр дэндүү уян байв. Хөл гарыг нь ийш, тийш татахаар резин шиг сунаж, агшаад л…

Бүсэлхийгээр нь тэврээд өөр рүүгээ татахаар бөгс нь хүрээд ирнэ. Уруул, хэлнийх нь зөөлхнийг хэлэх үү. Тун холгүйхэн зайтай гурав угсрав. Чимээгээр бол тэд ч мөн адил хийв бололтой. Муханд цохиулсан охид чарладагийн учрыг би ихэд сонирхож байв. Гэнэт Мухан өрөөнөөсөө шагайгаад дуудлаа. Очвол намайг татаж оруулан, Аяханы өвөрт хийгээд, Болор руу одов. Казах охин сонин санагдаад эрхтэн ч босоод ирэв. Углаад авав. Жүжигчин болоод тэр үү, ихэд ялдам, тун чиг тачаангуй ажээ. Уян ч гэж жигтэйхэн. Ёстой л зуурсан шавар мэт нялцгай юм. Тал талаас нь хийн жаргав.

Монгол охидоос өвөрмөц сонин юм байсангүй. Адилхан байв. Арга ч үгүй биз дээ. Хүн л бол хүн шүү дээ. Жаргаж хоноод харивал Муханы аав бид хоёрт 10 хоногийн чөлөө авахын зэрэгцээ унаа бэлджээ. Нэг мэдэхэд Мухан бид хоёр Улаангомд манайд тухалж суулаа. Найз минь ийн ярив.