Биеэ үнэлэгч /эротик өгүүллэг/ +18

Түр саатуулах байрны цагдаа нарын онгироог ээ. Биеийнхээ ихэнх хэсгийг гаргасан хувцсыг минь урчих шахан гулдачсаар

 намайг камерт оруулав. Ормогц, доод зиндааны хувцас муутайхан янхнууд хямдхан нялуун сүрчиг ханхлуулан угтацгаав. Тэд орилолдон хэрэлдэж оволзож байснаа намайг сонжин харцгааж, миний эсрэг халз тулаанд бэлтгэцгээв бололтой түр намжицгаав. Би тэдний дунд хоёр дахиа орж байгаа шинэ хүн. Энд бол бараг зуун удаа ирсэн янхнууд ч бий. Шоронгийн банданг эзэгнэсэн хэсэг нь яс царцмаар хүйтэн харцаараа нэвт сүлбэчих шахна. Би нэг мухар олоод эвгүйрхэж байгаагаа мэдэгдчихгүйн тулд хэнэггүйхэн инээмсэглэчихээд тэднээс холдов. Мэдэхгүй ээ. Тэдний дунд дахиад л хэрүүл дэгдэж заваан үгсээр биесээ доромжлох нь чихний хажуугаар үл өнгөрч, зүрх зүснэ.

Садар самуун, үжид завхай явдал, бөгсөө худалдагчдын тухай нэгэн баримтат кино хийхээр сурвалжлагч миний бие энд, хүйтэн бетон шалан дээр сууж буй нь энэ. Эхлээд энд ирэхэд адгуусны амьдралаар амьдрагч мянга мянган охидыг харахаас ч ой гутаж, энэхүү эвгүй заваан үнэрт тэсч чадахгүй уйлж орилмоор болж билээ. Би энд ирэхээсээ өмнө эр эмийн явдал гэгчийг аз жаргалын мэдрэмж, хүн болсны баяр цэнгэлийн нэг болгож боддог байлаа. Yнэн баримттай аятайхан хэдэн минутын материал бэлтгэчих санаатай бүтэн гурван долоо хоног хачин хувцас өмсөж, хараал ерөөл хэлж явлаа. Гэтэл хэдэн цагдаа нарт ээрүүлээд эхний удаа камерт орж үзэж билээ.

Харин дараа нь дараа нь юу болсон гэж санана. Өнөө орой би түүнтэй тааралдсан. Бүхэл бүтэн хоёр жилийн турш хайрлаж, дурлаж явсан тэр ихэмсэг залуутайгаа шүү. Шөнийн бүрэнхийд, нийгмийн хог шавхруу гэгдэж адлагддаг янхнууд дотроос тэр маань намайг сонгов. Гэгээн цагаан өдөр нүднийх нь буланд өртчих юмсан гэж хэчнээн хичээвч бүтэлтэй юм огт болоогүй, тэр намайг хялайж ч хардаггүй байсан юм. Би ирээдүйдээ итгэлтэй хүн учир түүнийг өөрөө эхэлж улаан цайм өдчихвөл дараа нь бүх юм утгагүй болчихно гэж боддог л байснаас цаашгүй. Тэгтэл өнөөдөр шөнийн хамаг л муу муухайг үйлддэг “мэхлэлтийн зах” буюу хүний зах дээрээс тэр минь над дээр ирж, тэр бүү хэл, мэнд усыг минь хүн ёсоор асуугаад эгэл жирийн яриа өдөөж, хямдавтар хөлс амласан ч гэлээ би өөрийн мэдэлгүй зөвшөөрч орхив. Тэр үед толгой эргэж, амьсгал давчдаад байсан ч би гэгч хүн чухамдаа найруулагч оператор хоёроосоо яаж зугтах аргаа л бодож байлаа. Yнэхээр түүнтэй явах нь зөв үү, буруу юу гэдгийг ч бодох ч сөхөө сэхэл авалгүй машин руу нь бушуухан ороод суучихав. Тэр ч олон үг ярилгүй түргэхэн хөдлөв. Ард ямар үйл явдал болж хоцорсныг бүү мэд…

Хямдхан буудлын хамгийн тохилог өрөөг бид сонголоо. Хамаг бие минь чичрээд ч байгаа юм уу, эсвэл хашааны төмөр хаалга мэт савчаад ч байгаа юм уу бас л мэдэх юм алга. Ямар ч байсан би түүнд үйлчлэх гэж үсээ задалсан даг. “Бусад нь яадаг юм бол. Эхлээд танилцдаг юм болов уу. Би чамайг танина. Төрийн байгууллагад ирээдүйтэй мэргэжилтэн, эхнэргүй бөгөөд сэтгүүлчдийг үздэггүйг чинь, тэр ч байтугай гар утасны чинь дугаарыг би мэднэ” Би дотроо түүнтэй ийн ярилцаж байлаа. Харин гаднаа бол … Нөхцөл байдал миний тогтсон амьдралаас огт ондоо байсан ч би түүндээ хүссэн бүхнийг нь өгөхөд бэлэн боллоо. Юу болсон гээч. Тэр намайг өөртөө зугуухан ойртуулаад үнсэж эхэллээ. Хацар, нүд, уруул… Халуу шатан дэлбэрчих гэж байсан цээжийг минь хүсч тачаадсандаа салганасан гараар илбэж хоёр хөхийг минь базалж байснаа шунаглан озоход би өөрийн эрхгүй дуу алдлаа. Намайг санаачилгыг гартаа авахгүй болохоор ч тэр үү, хэвлийг минь хэлээрээ ирвэгнүүлэн сөхөрч суугаад банзлыг минь сурмагхан тайчиж байв.

Ухаан санаа нисэн оджээ. Тэр үед сүнс маань тансаг энхрийллийн тэнгэрт дүүлэн явсан биз. Гэнэт тэр намайг түлхэн булангийн буйдан дээр алцайн хэвтэхийг тушаав. Арай ч дээ. Гэвч би хүссэн ёсоор нь хэвтлээ. Би хааш харахаа ч мэдэхгүй хий л нүдээ анихад өөр лүүгээ харахыг хүсэв. Тэр өөрөө орон дээр намайг харан завилж сууна. Түүний нүд нь хэрцгийгээр очтон гялалзаж байснаа улаанаар эргэлдээд удахгүй намайг багалзуурдах нь уу гэмээр ухасхийн босч ирэв. Бүсээ тайлан намайг ороолгохдоо “уйл, уйлаач, чи уйл гэж байна шүү” гэж орилов.

Миний айдас хүйтэс дээрээс нь өвдөж хорсохын зовлон нэмэгдэж би ёолон уйлав. Тэр намайг зодож байхдаа хувцсаа нэг нэгээр нь тайлна. Би чармай нүцгэн бөгөөд хаашаа яаж зугтахаа үл мэдэн зодуулж байсан юм. Тусламж хүсэн ориловч эл хуль оргисон буйдхан газрын жижигхэн буудалд биднээс өөр хүн байхгүй мэт хэн ч ирсэнгүй. Түүний сонголтыг би сая л ухаарлаа. Намайг ташуурдан тамлаж байсан ширэн бүсээр гарыг минь хойно нь хүлээд ор луу түлхсэн. Хэчнээн эсэргүүцээд ч нэмэргүй болохыг би ойлгомогцоо уйлж, айхгүй байхаар шийдэв. Ингэх тусам түүний хазаж алгадах ярга нь улам нэмэгдэж, улам ч их өвдөнө.

Хүлээтэй чигээр минь хүйтэн шалан дээр чирч унаган миний бөгс рүү өнөөх балиар унжуургаа чихлээ. Ямар их өвдсөн гээч.

Ээ, тэнгэр минь. Энэ орчлон чинь хаяж өгсөн ясныхаа хариуд хүнийг нохой ч болгож болдог юм байжээ. Гомдол зэвүүцэл, үзэн ядалт, ганцаардлын манан дундаас “уучлаарай” гэсэн үгийг би олж сонслоо. Тэрбээр нэрийг маань дуудаж “найзыгаа уучлаарай” гэж хэлэх нь бүгтхээн сонстов. Yнэхээр тэр хэлжээ. Араатнаас ч долоон дор авирласныхаа хариуд ингээд л болоо юм гэж үү. Бас болоогүй ээ. Миний дээр бөгсөнд минь чихээстэй оцгонон хөдөлж байх зуураа уучлаарай гэж тэр хэлсэн. Яаж уучлах хэрэг вэ. Надаас бусад нь бас л ингэж …“Ярга” дууссаны дараа тэр босч хувцаслахдаа ихэд гэмшигчийн дүрээр дахин уучлалт гуйн, намайг тайвшруулахыг байдгаараа оролдоно. Бүх хүлээсийг минь тайлж бүлээн ус аягалж, дулаан хөнжилд оруулан хучих гэж оролдоно. Миний цээжнээс цус амтагдан чадлаараа эсэргүүцсэн боловч мөнөөх хэрцгий дүр төрх хааччихав аа гэмээр сураггүй болжээ.

Тэр намайг ахин дахин аргадаж, аяархан үнслээ. Эхлээд нүд, уруул, хүзүү… Тэрбээр миний дээр удаан хэвтэж байснаа бослоо.

Намайг хувцаслан гарахаар завдахад тэр хориглосон боловч эндээс заавал явах хэрэгтэйгээ би мэдэж байсан юм. Харанхуй гудамжны өнцөгт бээвийн суусан муур хүүхэд шиг уйлж, тэртээ хол ноход боргосон шөнө дөлөөр би явж байв. Буудлаас зайдуухан бөхийсөн гудамжны өвгөн дэнлүүний зүг яаран алхахад хойхно чанх дэргэд ч юм шиг машин асах, хаазлан хөдлөх сонстлоо. Би айсандаа “Би биеэ үнэлэгч байна, намайг авраач, намайг аваач” гэсэн үгсийг бүх чадлаараа орилон байсан минь одоо чихнээ хадна. Харин би юунд ч харамсаагүй.