Т.Даваасамбуу ХӨХ МОНГОЛ / Яруу Найраг /

Дээлэн дээр нь нар манддагаа
Дээвэр дээр нь сар нойрсдогоо
Дэнжийн салхинд нь цэцэгс ганхдагаа
Далбаан дэвсгэрт нь соёмбо бадардагаа
Хөх Монгол

Морьдын төвөргөө нь дэлхийг эзэгнэдэг
Уудам нутагт нь уртын дуу эгшиглэдэгээ
Мойног хуруунд нь морин хуур цуурайтдагаа
Урсгал усанд нь бүсгүйчүүд гэзгээ самнадагаа
Хөх Монгол

Хөх аргалын утаа нь тэнгэрт мацан цойлдог
Хөвч арын хангайд нь буга согоо урамддагаа
Хөл нүцгэн багачууд шүүдэрт норон гүйдэг
Хойморт тамхилах гэрийн эзэн хөндий дүүрэн нэрдэгээ
Хөх Монгол

Уяан дээрнь арц уугиж гийнгоо хөгжөөдөг
Ууцан дээр нь будаа арвилж хонь төхөөрдөгөө
Учрал дээр нь үнэг хайчилж бүл нэмдэг
Ухаан дээр нь ном баринтаглаж үйлс нэмдэгээ
Хөх Монгол

Жинст малгайн оройд нь төр, түмэн багтдаг
Жижүү ган дөрөөнд нь дэлхий тулж өндийдөгөө
Жижигхэн буурал ижийгээ шүтээн болгон дээдэлдэг
Жилийн 4 улирал цээжин дотор нь өндөлздөгөө
Хөх Монгол

Бярт бөхчүүд нь наадмын дэвжээнд зодоглодог
Бүрэг гоолог бүсгүйчүүд нь найргийн мөртүүдэд тодордог
Бүгд найрамдах төрийн дуулал зүрхний гүнд нь аялагддаг
Бүлээн халуун сэтгэлд нь бүх Монгол нь багтдаг
Хөх Монгол