Өр нэхсэн нь /Хошин өгүүллэг/

Лосол хоёр гараа салаавчлан дэрлээд дээш харан хэвтэв. Тэгээд боджээ: -За яахав тэгж л байг. Намайг чи ажил дээрээ согтуу ирлээ гэж ажлаас халж, хоолноос салгалаа. Би чамайг одоо эхнэрээс чинь салгана даа гэж албан газрынхаа даргыг зүхэж бас өширхөж хэвтэв. Авгай нь хаяад явчихлаар гурван өрөө байшиндаа чи муу ярих, дуугарах хүнгүй, халамжилж тойлох ханьгүй, харж баясах үр хүүхэдгүй, гон бие гозон толгой хоцорно. Мэдээж эхнэр нь хүүхдээ аваад явна. Бас царай зүс алдана. Зах нь халтартчихсан цамцтай явахыг чинь харна аа би, гайгүй. Ингээд зогсвол ч бас бага хэрэг. -Би хоёрын хоёр хүүхдийн чинь эх хүн. Энэ оронг чинь бид гурав эзэмших эрхтэй гэж эхнэр нь уурлаад зад загнаад хөөгөөд явуулчихаасай. Орох орон, оочих аягагүй болоод ирэхээрээ гудамжинд гарахгүй хаа очихов чи. Боловсон хүчний дарга Сувдаагийндаа очих зүрх, эрх чамд байхгүй. Сувдаагийн нөхөр гэж хааш хаашаа хав дөрвөлжин сайхан эр байдгийг чи мэднэ. Тэр лужир эр чамайг чигчий хуруугаараа ганцхан няслахад л амь тавина, ха-ха гэж бодон Лосол адар ширтсэн хэвээр… Гэтэл дотор хүн нь: -Орон гэр сарниаж, үр хүүхэд өнчрүүллээ гээд чамд ямар ашиг байгаа юм бэ? Чи юу ч олж долоохгүй, өөр талаас нь бод доо гэж шивнэжээ. Тэгээд боджээ: -Нээрээ л тийм юм даа. “Танай нөхөр, манай дарга Рагчаа, Сувдаатай амраг сэтгэлийн холбоотойг мэддэг үү?” гэж авгайд нь матаад матаад хэлэн дээр минь тавин мөнгө наалдахгүй. Тэгээд ч хов жив, хормойн тухай яриа эр хүний явдал биш, ерөөсөө хов зөөхөө больё гэж шийджээ. Тэгээд одоо яах вэ!? … Ямар ч л байсан давхар хохирч болохгүй… Шөнөжин боджээ. Маргааш өглөө нь Лосол эртлэн босож даргатайгаа ирж уулзав. -Би дутагдлаа засаж чадна гэж мянга амлаад ч намайг дахин ажиллуулахгүй нь тодорхой. Тэгээд ч шинээр ажилд ороход минь хэрэг болно. Тэгэхээр ингэе дарга минь: -Гурван жилийн өмнө би танайд ажилд, орохдоо тэр үеийн дундаж ханшаар боловсон хүчний Сувдаад таван зуун мянга, танд нэг саяыг өгсөн. Тэр мөнгөө одоо эргүүлж авъя гэжээ.